«نق‌نق کردن ممنوع» را من از خودم در نیاورده‌ام بلکه در یک شرکت کوچک ولی موفق با آن روبرو شده‌ام و نتایج شگفت‌آور آن را دیده‌ام.

داستان از آنجا شروع شد که روزی من در حال ناهار خوردن با دوستم دوئایت کوپر بودم. اگر بخواهم در مورد او صحبت کنم باید بگویم او مردی بلند قد، بسیار آرام و مؤدب است که قبلاً بازیکن و مربی بسکتبال بوده است. او سال‌های زیادی را برای راه‌اندازی و گسترش یک شرکت پیشرو در زمینة خدمات پزشکی صرف کرده و آنرا به یکی از شرکت‌های موفق در این زمینه تبدیل نموده است.

دوئایت برای من تعریف کرد که روزی کتابی در مورد نحوة برخورد با افراد بدخلق خوانده بود و فهمیده بود که لازمة داشتن یک محیط کاری فوق‌العاده، چگونگی برخورد با آدم‌های همیشه نالان و منفی نگر است.

او افراد همیشه نالان را به سرطان پوست تشبیه می‌کرد که همیشه جلوی چشم‌های شما رژه می‌روند. شناسایی این افراد بسیار آسان و سریع است و همین‌طور تأثیر آنها نیز به همین شدت، از سرطان‌های درونی بیشتر می‌باشد.

وجود آنها باعث ضعیف‌تر شدن حرکت شما به سمت موفقیت می‌گردد و نهایتاً شما را نابود می‌کنند؛ البته اگر آنها را از اتوبوس خود پیاده نکنید.